Ik woon in de buurt van Leuven (Vlaams-Brabant, België), stad met één der oudste universiteiten in Europa (1425). Na een academisch-wetenschappelijke loopbaan heb ik nu weer wat tijd voor fotografie.
Het lijkt er op, zeker sinds de opkomst van de digitale fotografie, dat alle onderwerpen en thema's reeds ten overvloede zijn gefotografeerd en dat alle composities en standpunten veelvuldig zijn geëxploreerd. Wat overblijft is het genoegen om op een specifiek moment een specifiek object/subject/situatie te fotograferen in een specifieke omgeving vanuit een specifiek standpunt. Het nemen van een foto is het vastleggen van een specifiek sneetje bijna niets uit wat definitief voorbij is van zodra de sluiter weer gesloten is. Hierdoor wordt dat stukje bijna niets dan toch weer omgezet in een mogelijk blijvend iets. Het is mooi meegenomen als het resultaat ons kan beroeren voorbij de herinnering. Dit steeds opnieuw -of realistischer: af en toe- laten gebeuren is de grote uitdaging.
I live near Leuven (Flemish-Brabant, Belgium), a city hosting one of oldest universities in Europe (1425). After an academic-scientific career, I have now some time again to enjoy photography.
It appears -certainly since the booming of digital photography- as if all subjects and themes have been photographed numerous times, and that all compositions and points of view have been explored extensively. What remains is the pleasure of photographing a particular object/subject/situation at a particular moment in a particular environment from a particular point of view. Taking a photograph is capturing a slice of almost nothing from what lies definitively in the past from the moment the shutter closes again. In this way, the piece of almost nothing becomes a potential everlasting something. If the result affects us -past the remembrance- so much the better. Making this happen again and again -or more realistic: from time to time- is the big challenge.
Het lijkt er op, zeker sinds de opkomst van de digitale fotografie, dat alle onderwerpen en thema's reeds ten overvloede zijn gefotografeerd en dat alle composities en standpunten veelvuldig zijn geëxploreerd. Wat overblijft is het genoegen om op een specifiek moment een specifiek object/subject/situatie te fotograferen in een specifieke omgeving vanuit een specifiek standpunt. Het nemen van een foto is het vastleggen van een specifiek sneetje bijna niets uit wat definitief voorbij is van zodra de sluiter weer gesloten is. Hierdoor wordt dat stukje bijna niets dan toch weer omgezet in een mogelijk blijvend iets. Het is mooi meegenomen als het resultaat ons kan beroeren voorbij de herinnering. Dit steeds opnieuw -of realistischer: af en toe- laten gebeuren is de grote uitdaging.
I live near Leuven (Flemish-Brabant, Belgium), a city hosting one of oldest universities in Europe (1425). After an academic-scientific career, I have now some time again to enjoy photography.
It appears -certainly since the booming of digital photography- as if all subjects and themes have been photographed numerous times, and that all compositions and points of view have been explored extensively. What remains is the pleasure of photographing a particular object/subject/situation at a particular moment in a particular environment from a particular point of view. Taking a photograph is capturing a slice of almost nothing from what lies definitively in the past from the moment the shutter closes again. In this way, the piece of almost nothing becomes a potential everlasting something. If the result affects us -past the remembrance- so much the better. Making this happen again and again -or more realistic: from time to time- is the big challenge.
© andré barbé